دوستش دارم

شهرمان را می گویم، پاک است، آرام است و گاهی شلوغ!؟ نه آرام است اکثرا.

این ریلکسیشن را می گویم، آرام کننده ی قوی ای است برای ما. یک والیوم واقعی.

خانواده ام را. چرا؟ این خودش مجال می خواهد برای وصف کردن.

حالیته!

(از زبان خراط) آره... داشتیم چی می گفتیم؟ بنویس. مارو دیوونه و رسوا کردی. حالیته. مارو آواره ی صحرا کردی. حالیته.
آخه مام واسه خودمون معقول آدمی بودیم. دسته کم هر چی که بود آدم بی غمی بودیم. حالیته. سرو سامون داشتیم، کس و کاری داشتیم.
آی دیگه یادش به خیر. ننم جورابمونو وصله می زد. مارو نفرین می کرد. بابامون خدا بیامرز سرمون داد می کشید. بهمون فحش می داد. با کمربند زمون اجباریش پامونو محکم می بست. ترکه های آلبالو رو کف پامون می شکست. حالیته. یاد اون روزا به خیر.

بیارام

چند روزی است که در برنامه Tunein گوشی شبکه sky.fm رو پیدا کردم، ژانرهای دوست داشتنی ای پیدا کردم و گوش میدم و محضوض میشوم.

لینوکس

1. از خدا پنهون نیست از شما پنهون نباشه یه وقت، الان خیلی مدتیه که توی لینوکسم و وقتی مجبور میشم برم توی ویندوز، کلی دلم برای لینوکس تنگ میشه.

گزارش یک آدم ربایی

عنوان مطلب برای این زده شده است که هر کی سرچ کرد همینجوری بیاید اینجا دست خالی نره. از این بابت به شما بازدیده کننده ی عزیز سلام عرض می کنم و خدمتتان عرض می کنم تا این تاریخ میر و شیخ عزیز کماکان در حصر هستند و شما برو به جای سرچ کتاب رو بخر و بخون! برو قربونش!

دو کلمه حرف حسابی

سلام.

• کماکان زندم و اینجا هستم. پاییز اینجا کم کم شروع شده و این بار حس دلتنگی خودش رو داره.
• دولت فخیمه کبیره شات داون شده و این هم برای خودش تجربه ایه. فعلا که خونه نشینم و اوقات سپری می کنم، باید دید بعد چی میشه
• امروز بعد از عهد بوقی دوربین به دست شدم و رفتم یه چرخی توی مجموعه زدم و عکسهای پاییزی گرفتم

اینجا

اینجا هستم و اینجا برای دوستم دعا میکنم. برای اینکه صبور باشه.

آزاد می شود اندیشه ام

حقیقت این هست که در ایام گذشته، اونقدر مجال آزاد کردن اندیشه ام رو نداشتم تا بتونم اینجا بنویسم. درگیر وقایع و اتفاقاتی بودم که تمرکزی می طلبید. خوب اگر برگردم شاید باز هم اینجا ننویسم.

اما الان به اینجا نیاز دارم. جایی که ذهنیاتم رو هر طور که می خواد به نوشته تبدیل کنه و درج کنه. دوست دارم این کار رو در سایت شخصی هم انجام بدم. اما نقدش اینه که همینجا فعلا این کار رو انجام بدم.

فیس بوک خیلی آدمها رو دور کرده از اون چیزی که باید روی  خودشون وقت بذارن. آدمها رو با آدمها مشغول کرده یک طور مسخره ای. واقعا همه دارن با این تکنولوژی به هر وسیله ای معتاد می شن. خاصیت های زیادی داره برای تجارت و پول درآوردن و بازاریابی اما من یقین دارم 80 درصد مردم به اینها آگاه نیستند.

میشه مطالعه داشت و چیز یاد گرفت و ذهن و فکر رو پرورش داد. یقین دارم این سودمندی ها توی این تکنولوژی های امروزه که بیشتر چشم نواز هستند و ذهن رو موقتا قلقلک می دن ابدا وجود نداره.

5 ماه و دو روز هست که اینجا هستم. دست و پنجه نرم کردن با محیط  کار، توقعاتی که از من دارن، عرضه کردن خودم، آشنا شدن با استانداردهای اینجا، و خیلی چیزهای دیگه واقعا سخت ترین ایام این 5 ماه بودن که دارم تجربشون می کنم. خیلی دوست دارم این ایام زودتر سپری بشن اما خوب بالاخره زمان باید بگذره و من هم باید متوجه بشم که این که زمان به حرف من عقب جلو نمیره، یک جبره و البته خوبه و جز قواعد بازیه.

زمان می گذره و من این نوشته رو الان دوست داشتم. و این رو هم همیشه .... با عقل خودم همیشه و با تمام وجود این سوره رو می فهمم و همیشه حرفی برام داره. در کنار کار و زندگی و چرخش ایام، آنچه بوده و گذشته و خلاصه همه چیز، زمان بعضی وقتا زیادی ذهنم رو مشغول کرده. 

شعری از اخوان ثالث درباره تاریخ

جز پدرم آیا کسی را می‌شناسم من، کز نیاکانم سخن گفتم؟

پوستینی کهنه دارم منیادگاری ژنده‌پیر از روزگارانی غبار آلود
سالخوردی جاودان مانند
مانده میراث از نیاکانم مرا، این روزگار آلود

جز پدرم آیا کسی را می‌شناسم من
کز نیاکانم سخن گفتم؟نزد آن قومی که ذرات شرف، در خانه‌ی خونشان
کرده جا را بهر هر چیز دگر، حتی برای آدمیّت، تنگ
خنده دارد از نیاکانی سخن گفتن، که من گفتم

جز پدرم آری
من نیای دیگری نشناختم هرگزنیز او چون من سخن می‌گفت
همچنین دنبال کن تا آن پدر جدّم
کاندر اخم جنگلی، خمیازه‌ی کوهی
روز و شب می‌گشت، یا می‌خفت

این دبیر گیج و گول و کوردل: تاریخ
تا مُذهّب دفترش را گاهگه می‌خواست
با پریشان سرگذشتی از نیاکانم بیالاید
رعشه می‌افتادش اندر دست
در بَنان درفشانش کِلک شیرین سِلک می‌لرزید
حِبرش اندر مَحبَر پر لیقه چون سنگ سیه می‌بست

زانکه فریاد امیر عادلی چون رعد بر می خاست:«هان، کجایی، ای عموی مهربان! بنویس
ماه نو را دوش ما، با چاکران، در نیمه شب دیدیم
مادیان سرخ یال ما سه کرّت تا سحر زایید
در کدامین عهد بوده ست اینچنین، یا آنچنان، بنویس»

لیک هیچت غم مباد از این
ای عموی مهربان، تاریخ!
پوستینی کهنه دارم من که می‌گوید
از نیاکانم برایم داستان، تاریخ

من یقین دارم که در رگهای من
خون رسولی یا امامی نیست
نیز خون هیچ خان و پادشاهی نیست
وین ندیم ژنده پیرم دوش با من گفت:
«کاندرین بی فخر بودنها گناهی نیست»

پوستینی کهنه دارم من
سالخوردی جاودان مانند
مرده ریگی داستانگوی از نیاکانم، که شب تا روز
گویدم چون و نگوید چند

سالها زین پیشتر در ساحل پر حاصل جیحون
بس پدرم از جان و دل کوشید
تا مگر کاین پوستین را نو کند بنیاد
او چنین می گفت و بودش یاد
داشت کم کم شبکلاه و جبّه‌ی من نو ترک می‌شد
کشتگاهم برگ و بر می داد

ناگهان توفان خشمی با شکوه و سرخگون برخاست
من سپردم زورق خود را به آن توفان و گفتم هر چه بادا باد
تا گشودم چشم، دیدم تشنه لب بر ساحل خشک کشفرودم
پوستین کهنه‌ی دیرینه‌ام با من
اندرون، ناچار، مالامال نور معرفت شد باز
هم بدان سان کز ازل بودم

باز او ماند و سه پـ .ـستان و گل زوفا
باز او ماند و سکنگور و سیه دانه
و آن بایین حجره زارانی
کآنچه بینی در کتاب تحفه‌ی هندی
هر یکی خوابیده او را در یکی خانه

روز رحلت پوستینش را به ما بخشید
ما پس از او پنج تن بودیم
من بسان کاروانسالارشان بودم
کاروانسالار ره نشناس
اوفتان، خیزان
تا بدین غایت که بینی، راه پیمودیم

سالها زین پیشتر من نیز
خواستم کاین پوستین را نو کنم بنیاد
با هزاران آستین چرکین دیگر برکشیدم از جگر فریاد
«این مباد! آن باد!»
ناگهان توفان بیرحمی سیه برخاست

پوستینی کهنه دارم من
یادگار از روزگارانی غبار آلود
مانده میراث از نیاکانم مرا، این روزگار آلود

های، فرزندم
بشنو و هُش‌دار
بعدِ من این سالخورد جاودان مانند
با بَر و دوش تو دارد کار
لیک هیچت غم مباد از این

کو ،کدامین جبّه‌ی زربَفت رنگین می‌شناسی تو
کز مُرَقّع پوستین کهنه‌ی من پاکتر باشد؟
با کدامین خلعتش آیا بدل سازم
که‌ام نه در سودا ضرر باشد؟

آی دختر جان!
همچنانش پاک و دور از رقعه‌ی آلودگان می‌دار

می رود از دل

سلام! با تو هستم وبلاگ من.

خیلی وقت بود که بهت سر نزده بودم. حتی نگاهت هم نکرده بودم. از اون موقع خیلی می گذره و البته خیلی اتفاقات هم افتاده. خوب تو خودت رو خیلی ناراحت نکن. همه چیز خوبه. من الان دیگه یه جای دیگه زندگی میکنم. یک کشور دیگه. یک شهر دیگه. حدود یک روز سفر کردم تا رسیدم اینجا. اینجا؟ آهان. اینجا من با همسرم زندگی مشترکمون رو شروع کردیم. فکر کنم همسرم رو بشناسی چون قبلن اینجا گفته بودم بهت.

خلاصه شهرمون رو دوست دارم. کمی دل تنگی بعضی وقتا میاد سراغم که وجود همسرم خیلی خیلی خیلی آرومم می کنه. همیشه همراهمه و هوام رو داره. خیلی چیزها رو بهم میگه.

الان حدود 75 روزی هست که من اینجا هستم. با همسرم خیلی جاها رفتیم و خیلی کارها انجام دادیم. خیلی ها رو دیدیم و خیلی دل تنگی ها داشتیم. نوروز فوق العاده خوبی داشتیم و عزیزامون اینجا پیشمون بودن.

القصه اومدم اینجا که هم سلامی کرده باشم هم اینکه بگم اینجا بازم میام. بیشتر میام. انگیزه هام رو جزم کردم و می خوام متمرکز بشم روی زندگی اینجام. 

مراقب خودت باش.

قربان تو

حامد

پ.ن: ایام آخر سر کار، تو ایران، به یکی از همکاران گفتم که من دارم میرم، و از دل برود هر آنکه از دیده برفت. من که این طور نیستم. بقیه باور نکردن اما تو باور کن. :-)