بارها شده که از نگاهم ترسیدم. نگاهی که خیلی پرس و جو می کنه ازم.
خیلی از اینکه توی آینه خیره بشم به خودم، راستش رو بگم، می ترسم.
دلم هم برای این کار تنگ میشه. جالبه!
خودم رو ببینم و بترسم و قایم بشم پشت آینه و باز دلم برای این کار تنگ بشه!
و اما نوع دیگه ی نگاهم، نگاهی هست که کس دیگه ای رو همراه خودت می دونی.
هر جا میری، هر کسی رو می بینی و هر چیزی رو، حس می کنی که کس دیگه ای هم باهاته.
و از نگاه نمیشه گذشت که فقط کارش این نیست که تصویری رو از چشم و عنبیه و شبکیه و این صوحبتا رد کنه بفرسته تو ذهنت.
نگاهی که احساس رو هم بهت منتقل می کنه.
یک احساس قوی!!
دارم میرم کویر مرنجاب.
برای عکاسی.
دلم برای کویر تنگ شده.
دوست دارم ببینمش و از صافی و صفا و یکدستیش لذت ببرم.
-
عکس از خودم (توی چشم معلومم!) - تابستان 89 - کوره آجرپزی تاکستان
نام سوژه: زینب. دختری تب دار در داخل فرغون
