شبان

 

شبان را دوست می دارم

         در این شب زنده داریها

                  در این تاریكی مطلق

                           خدا هست و خیال تو 

        كسی من را نمی خواند

                 صدایی بر نمی خیزد

                          امیدی پا نمی گیرد

                                 به جز شوق وصال تو

            خطا گفتم

                        خطا گفتم

               تو را هر گز نمی جویم

                     سخن از تو نمی گویم

                             تو هم ای بی وفا هرگز

                                    مرا هرگز نخواهی دید

                                          از این گلخانه متروك

                                                   گلی دیگر نخواهی چید

              نمی خواهم بیندیشم

                          به سودایی عبث حاشا

              نمی خواهم بیندیشم

                          به این پندار سودایی

          فراموشم نمی داری

                 زمانی سر به زیر افكنده می ایی

                                       و انگه

                  دستهایت را برایم باز می داری و

                                       می گویی

                   خطا كردم

                          جفا كردم

                               ولی هرگز نمی دانی

                                             كه من هرگز

                                                   نخواهم این پشیمانی 

                تو را

                    با سر بلندی های تو

                                            من می پرستیدم

               تو را

                    با آن غرور سخت

                                      همچون خویش می دیدم

            نمی خواهم جز این باشد

                           دل ان یار سنگین دل

                                              غمین باشد    حزین باشد

            مرا هر چند بشكستی

                      نمی خواهم شكست تو

                                نمی خواهم كه اندوهی

                                           ببینم لحظه ای حتی

                                                    در ان چشمان مست تو

           نمی خواهم تو را هرگز

                      ولی ترك خیال تو

                                   نمی دارم روا هرگز

(نوید هاشمی طبا )

اندر احوالات سال یک هزار و سیصد و چهارصد

 باری!

• سال پاری بدینسان گذشت که از جمله ناجالب ترین سال های عمر زندگی مان بود. فقدان پدر؛ آنهم بعد از یک مدت 9 الی 10 ساله بیماری و آنهم به دست ویروس لامروت کرونا.
  
• از خدا که پنهان نیست، از شما هم پنهان نباشد که عامل سفیدی موهای سر و ریش این حقیر، بعد از عامل موروثی بیشتر به خاطر فوت آن مرحوم هست. باور نمی فرمائید؟! واقعا نمی فرمائید؟ تعارف می کنید؟ می خند؟
• القصه. این که خسرو خان شکیبایی مان گفت "حال همه ی ما خوب است، اما تو باور نکن" بی دریغ چیزی می دانست که خلق الله باور می کنند. کانه ما الان در دل غربت شیشه مشروب در دست داریم و ویکند به ویکند بساط عیش و نوش به راه است. 
  
  مانند مهدی هاشمی که وودکای روسی اصلا دوست نداره، من بعضی از نعمات خدا رو دوست دارم. دیر با آنها آشنا و البته آگاه شدم و البته دیر به دیر سراغشان را میگیرم. اما مگر چه ایرادی دارد؟ اصلا به قول رضا مثقالی (همون حاج آقای مارمولک) اصلا آدم باید حالش رو ببرد و فقط اصراف نکند. والــــــــــــــــــــــــــــــــا!
• از این حرف ها بگذریم؟! خدا وکیلی بگذریم؟ بعد از عهد بوقی آمده ایم به این خانه قدیمی و خاک گرفته اصلا دلم رضا نمی دهد که بگذرم. بیایید نگذریم.
• زندگی این سالهای کرونا بسیار بسیار بالا و پایین داشته است. بیشتر دلم برای بچه هایمان و بچه هایتان و بچه هایشان می سوزد که این نکبت رو تجربه کردند و نمی دانند چه بر سرشان رفته است. اما دلم برای خودمان و خودتان و خودشان هم می سوزد.  ما هم این نکبت رو تجربه کردیم و می دانیم چه بر سرمان رفته است.
• الحق که گمان همی نمی بردیم که تا اینجا همین چند بولت را سیاه کنیم. دم خودمان گرم. لذت بردیم!
• فکر می کنم زیادی مان شده است و از فرط خستگی انگشت های راست و چپ (با تاکید بر چپ) باید دکمه رو فشرده و مطلب را ارسال همی نماییم. شما هم زیادیتان می شود و خدای ناکرده چشمان و دیگر اندامتان (مثل مغز لابد) اذیت می شود. 
• باشد تا بار بعد اخبار شادتری از برای این خانه که بسیار خاک گرفته است حامل باشم.